"Pierwszy krok dziecka to jego pierwszych dziesięć upadków"

Początki są zawsze trudne, tak samo jak długie i nudne są wstępy. Nazywam się Daniel, mam dwadzieścia lat i jestem studentem drugiego roku dietetyki na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Już od dłuższego czasu zabierałem się do napisania mojego pierwszego posta na blogu - najpierw jednak planowałem jak ma wyglądać graficznie całe to internetowe przedsięwzięcie, potem idąc zabłoconą ścieżka na tramwaj, zastanawiałem się, o czym miałbym pisać i czy kogokolwiek interesowały by moje piśmiennicze bzdury. Suma summarum zasiadłem dziś przed moim szybko przegrzewającym się laptopem i zdecydowałem coś wyskrobać.

Na samym początku chciałbym ukierunkować tematykę prowadzonego przeze mnie bloga. Będę pisał o sobie i wierzę, że nikt nie odbierze tego jako wyraz mojego narcyzmu czy też innego mądrego słowa, które powinienem napisać w tym miejscu. Chciałbym dzielić się z wami moimi mniej bądź bardziej ciekawymi doświadczeniami, czy też po prostu móc opowiedzieć o nowej piosence usłyszanej w radiu, książce łapczywie dokończonej w pociągu, o filmie, który mnie naprawdę zauroczył. Czasami marznąc w autobusowym fotelu przepełniają mnie tak absurdalne, tak abstrakcyjne myśli, że z pełną świadomością i poczytalnością muszę stwierdzić: "Daniel, masz coś z banią!". I o tym również chciałbym pisać i rozmyślać. O "baniach" innych ludzi, o moich spostrzeżeniach i od razu przyznaję się - lubię (nie chcę użyć słowa "obgadywać") krytykować ludzi, którzy stają mi na drodze. Nie uważam tego za niestosowne. Dawanie upust swoim emocjom jest najprawdopodobniej najlepszym remedium na psychozę, nerwozę i neurotyzm.

Po drugie, od czasu do czasu moje rozmyślania wzbogacone będą zdjęciami czy też filmikami. Nie chcę tworzyć żadnego photobloga - zarówno do profesjonalnego fotografa, jak i do rozentuzjazmowanego dzieciaka, który wstawiając miliony identycznych zdjęć, cieszy się każdym monosylabicznym komentarzem, mi zdecydowanie daleko. Ówczesny "photobloging" przeraża swoim prymitywizmem, różem i aspartamowym słodzikiem (choć nie przekreślam wszystkich stron - znam kilka naprawdę fajnych, prostych i nie przekoloryzowanych). Jak dogadam się z Panem Wena to opublikuje również niektóre z moim miernych prac... a propos twórczości - tytuł posta nie jest nieprzypadkowy i wyrwany z internetowego zbioru czułych sentencji i aforyzmów. Pierwszy krok dziecka to jego pierwszych dziesięć upadków . Kiedy miałem piętnaście lat pisałem wiersze i wierzyłem, że kiedyś uda mi się wydać mały zbiór, który nazywałby się właśnie tak. Twierdzę, że myśl ta jest dosyć uniwersalna i mogę przypisać ją do mojego bloga.

Na sam koniec pragnę wyjaśnić niektóre już pewnie niektórych denerwujące akcenty bloga. Adres strony zbudowany jest ze słów violent-unrest-of-nostalgic - może brzmi to nieco pompatycznie, ale w języku angielskim wszystko brzmi o wiele lepiej. Lubię język angielski, ten akcent i słowa, które wydają się wręcz zaklęciami. Podobnie jest również z phoenixowanym tytułem...
Teraz już zmykam spać.